Bu fotoğrafa ilk baktığında gülümsüyorsun.

Ferdi Zeyrek solda.
Gülşah Durbay sağda.
İkisi de gülümsüyor.
Gülümsemeleri siyasette nadir rastlanan cinsten.
Yorgun değil, kurnaz değil.
“Ben buraya aitim” diyen sahici bir gülümseme.

Manisa’yı uzun yıllar sonra CHP’ye kazandırmış iki genç başkan.
Partili kimliklerinden önce Manisalılar.
Takım elbise içinden taşan bürokrasi yok.
Omuzlarda yük, gözlerde heyecan var.

Fotoğrafa ikinci kez bakıyorsun, duruyorsun.

Üçüncü kez bakınca boğazında bir şey düğümleniyor.

Çünkü artık bu fotoğraf gülmüyor.

Mesir Fuarı’nın açılışı.
Renkler var, kalabalık var, yeni seçilmiş iki genç insan var. İkisi de henüz bir aylık başkan..

Ferdi Zeyrek.
Gülşah Durbay.

Henüz kimse onların adını “merhum” diye anmıyor.
Henüz cümleler geçmiş zamanla kurulmamış.
Henüz hiçbir Manisalı “keşke” demiyor.

Gençler. Heyecanlılar...
Memleketlerine bir şeyler yapabileceklerine inanıyorlar.

O inanç çok kıymetli.
Çünkü bu ülkede en çabuk kaybolan şey...

Ferdi’nin yüzünde o tanıdık “Bu iş olur” diyen bir ifade var.
Gülşah’ın gülümsemesi ise daha sessiz, daha derin ve kendinden emin.

İkisi de bağırmıyor.
İkisi de rol yapmıyor.
Siyaset sahnesinde fazla rastlanmayan bir şey bu.

Sahici olmak.

Sonra hayat devreye giriyor.
Plansız ve acımasız.
Hiç yakışmayan bir yerden.

Ferdi evinde gidiyor.
Bir an.
Bir ihmal.

Bir şehrin kalbi duruyor o an.

Sokaklar sessizleşiyor.
İnsanlar birbirine bakıyor ama konuşamıyor.
Çünkü bazı ölümler insanın dilini alır.

Gülşah kalıyor.
Ama aslında kalamıyor.

Onun yüzündeki gülümsemenin azaldığını ama kararlı bir savaş içerisinde olduğunu herkes fark ediyor.
Ama kimse yüksek sesle söyleyemiyor.

Ve sonra Gülşah da gidiyor.
Çok erken.
Çok haksız.

İki genç insan.
İki Manisalı.
İki yarım kalan hikâye.

Genel Başkan Özgür Özel gözleri dolu dolu “kardeşim” diye anlatıyor.
Ama bu siyasetin kardeşliği değil, belli ki hayatın kardeşliği...

Aynı inanç.
Aynı umut.
Aynı kırılganlık.

Bu fotoğraf şimdi bir hatıra değil sadece.
Bir boşluk.

Manisa’da bir şeyler eksik artık.

Bazı insanlar çok uzun yaşamaz.
Ama çok derin iz bırakır.

Ferdi Zeyrek ve Gülşah Durbay tam olarak öyleydi.

Bu fotoğraf artık gülmüyor, ama bize bize söylediği bir şey var;
“İyi insanlar vardı.
Gerçekten vardı.
Ve çok sevilmişlerdi.”

Bazı insanlar bu dünyaya uzun kalmak için değil, çok sevilip eksik bırakmak için gelirmiş.

Mekanları cennet olsun. Gülşah Başkan'ımızın başta ailesi, dostları, partimiz ve tüm Manisalıların başı sağ olsun..