Yakın zamanda yaşanmış güzel bir anı... 
Manisalı bir aile Türkmenistanlı bir gence kendi imkanları ölçüsünde okuması için yardım ediyordu.
Genç Çanakkale'de okuyordu.
Manisalı aile ellerinden geldiğince Yunus'a maddi manevi destek oluyordu.
İki yıl bu yardım devam etti.
Ancak bir süre sonra Yunus'la irtibatları kesildi.
Haber alamadılar. 
Artık Yunus'u unutmuşlardı... 
Bir gün kızlarına bir telefon geldi. Kızları telefondaki sesi tanıyamadı.
Tam telefonu kapatacakken karşıdaki kişi görüntülü konuşmak isteyince, kamerayı açan kızları karşısında sargılar içindeki Yunus'u tanıdı.
Yunus Manisa'ya gelirken yolda trafik kazası geçirmiş, onu Çanakkale üniversite hastanesine yatırmışlar. 
Üniversite hastanesi ücretli olduğu, Yunus'un da parası olmadığı için hastaneden çıkmak zorunda kalmış. 
Manisalı ailenin telefon numarasını kaybeden Yunus, ailenin kızına ulaşmayı başarınca, "Abla ben trafik kazasında yaralandım, aileme ulaşamıyorum. Annemi arayın, yurt dışını arayamıyorum" diye ağrılar içinde adeta feryat etti.
Durumu öğrenen aile hemen yakın çevresiyle irtibata geçip Yunus için maddi yardım toplayıp önce tedavisini yaptırdılar.
Sonra annesini Türkiye'ye getirmek istediler.
Ancak Yunus'un annesi felçliydi, Turkiye'ye gelmesi imkansızdı. 
Manisalı aile Yunus için kolları sıvadı, Manisalı iyiliksever dostlarından yol parası ve harçlık toplayıp uçak biletini alıp Yunus'u memleketine gönderdiler.
Gurbet elde darda kalan genç bir öğrenciye kol kanat gerip, sahip cıkan güzel insanlar, güzel yürekli Manisalılar iyi ki varsınız. 
Manisa'dan kanatlanıp Türkmenistanlı bir gencin yüreğine dokunan iyilik.
Bundan güzel ne olabilir ki...