Manisa Doğumevinde çalıştığım yıllarda tanımıştım Ayşe Teyzeyi. Kendi yetiştirdiği yeşillikleri satarak geçimini sağlıyordu. İki elinin de olmayışı dikkatimi çekmişti. Elleri neden kesikti, bilmiyordum.
Birgün bir gazete sayfasında okudum Ayşe Teyzenin hikayesini. Meğer filmlere konu olacak hayat hikayesi varmış.
Manisa'nın Saruhanlı ilçesinde yaşanan bir dram.
Henüz 21 yaşındayken, bir akrabasına ödünç olarak basma, pazen, bir rivayete göre de altın veriyor. Kocası buna çok sinirlenip tırpanı alıp dağa götürüyor Ayşe Teyzeyi. Önce sağ elini kesiyor. Ayşe Teyze, "Sağ elimi kestin, sol elim bir işe yaramaz onu da kes" diyor. Kocası sol elini de kesiyor.
Kocası hapse giriyor. 3-5 yıl sonra çıkıyor. Ayşe Teyzenin erkek kardeşi (bir rivayete göre yeğeni) hapisten çıkan kocayı öldürüyor.
Haber duyulduktan sonra, kadına şiddetin en somut ve en vahim örneklerinden oldu Ayşe Teyze. Elsiz bir ömür geçirmesine neden olan kocasına cehennemde yansın diye beddua ettiğini izlemiştim. Hayatını kahreden, ömrünü çalan adama ne yapabilirdi ki başka?
Geçtiğimiz hafta 97 yaşında vefat etti Ayşe Gökkaya. Çileli bir hayatı ardında bırakarak.
Koca şiddetiyle ellerini kaybeden, acı, ızdırap ve çile dolu bir yaşantıdan sonra bir Ayşe Gökkaya geçti bu dünyadan. Bir Ayşe Gökkaya göçtü bu dünyadan. Elsiz yaşadı, elsiz öldü. Mekanı cennet olsun.
Kocasına gelince. Diyecek tek cümle kalıyor: Zalimler için yaşasın cehennem!